٭ جام جهانی فوتبال هم با همه زشتیها و زیبائیهاش ، غمها و شادیهاش ، اشکها و لبخندهاش و برد و باختهاش تموم شد و ایتالیا جام رو به خونه برد .
توی این یکماه اینقدر مسابقه های جالب و قشنگ دیدم که معنی فوتبال واقعی رو درک کردم . متوجه شدم که فوتبال از حد ورزش صرف گذشته و ترکیبی شده از ورزش ، علم و هنر . معنی واقعی فوتبال روز دنیا رو در این مسابقه ها دیدم . با دیدن این مسابقه ها دیگه از خیر دیدن فوتبال ایرانی گذشتم . از فوتبال ایران چیزی نگم بهتره چون عزیزان قهرمان ما لطف کردن و به اندازه کافی دل ملت ایران رو سوزوندن و دیگه جائی واسه حرف نذاشتن . نمیدونم دلمون رو به چی و به کی خوش کرده بودیم که با رفتن تیم به جام جهانی فکر کردیم امسال جام مال ماست :)) دیگه به این فکر نکردیم که فوتبالی نداریم . فقط داریم ادای فوتبال بازی کردن رو درمیاریم . دنبال توپ میدویم . چند نفر رو هم به عنوان قهرمان علم کردیم که فقط از فوتبال ، تقلید از بازیکنان خارجی رو یاد گرفتن . همین . دیگه به این فکر نمیکنن اگه فلان بازیکن موهاش بلنده ، اگه اون یکی بازیکن خالکوبی داره ، اگه بازیکن فلان تیم موهاشو از ته زده ، درکنار اینها علم بازی کردن داره ولی با کمال تأسف بازیکنان ما هیچ بوئی از ورزش و فوتبال و رفتار ورزشکاری نبردن .
میدونین چیه ؟ حقیقت اصلی اینه که توی بازیهای گروهی به هیچ صورتی موفق نیستیم . توی کشتی ، تکواندو ، وزنه برداری و ورزشهای تک نفره دیگه مدال و قهرمان داریم ولی در ورزشهای گروهی نه مدال داریم و نه قهرمان وبازیکن واقعی . چرا؟ چون اتحاد نداریم . متحد نیستیم . فقط میخوایم خودنمائی و عرض اندام کنیم . میخوایم جلب توجه کنیم .
توی این مدت در تعریف و تمجید و نقد بازی و بازیکن مطالب زیادی خوندم . بعضیهاشون حرف دل من و شاید خیلی از هموطنان بود .
خیلی حیف شد . حیف از اونهمه شور و شوق و امید .
جبران میشه ؟ منکه فکر نمیکنم .

نوشته شده در ساعت 21:04 توسط دريا جون


|