:: Forbidden Notebook :: دفترچه ممنوع ::
دفترچه ممنوع




Tuesday, March 01, 2005

٭
ديروز صبح كه ميخواستم برم شركت ‏‌، صف اتوبوس خيلی شلوغ بود . اتوبوس اول پر شد و رفت . اتوبوس دومی كه اومد وقتی سوار شدم ديدم ديگه جا برای نشستن نيست و چون مسيرم طولانی بود و نميتونستم اون مدت رو سرپا بايستم ، پياده شدم تا اتوبوس بعدی بياد . دختر خانمی که اول صف بود چپ چپ نگام كرد ولی هيچی نگفت . اتوبوس بعدی كه اومد ‏، تا اومدم سوار بشم منو كنار زد و خودش سوار شد . با لبخند بهش گفتم : خيلی فرق ميكرد كه اينكارو كردی ؟ يه دفعه با يه حالت عصبی و پرخاش گفت : بله كه فرق ميكرد . خارج از صف سوار شدی حرفی هم داری ؟ گفتم : عزيزم من توی صف بودم . گفت : آره . خيلی توی صف بودی . برو خدارو شكر كن چيزی بهت نگفتم . مونده بودم كه چی بگم . آدمی نيستم كه بخوام خودمو درگير كنم اونهم يه جای عمومی . از برخوردهای اينطوری به هيچ وجه خوشم نمياد . حتی اگه ببينم دو نفر با هم درگير شدن حالم بد ميشه چه برسه به اينكه خودم يكی از طرفين درگيری باشم . ديگه ادامه ندادم اما با خودم فكر كردم اين اول صبحی اينطور عصبيه تا آخر وقت چه حالی پيدا ميكنه . تمام روز اين برخورد فكرمو مشغول كرده بود . به اين فكر ميكردم كه چرا آدمها اينقدر زود قضاوت ميكنن ؟
امروز صبح دوباره توی صف اتوبوس به همون دختر خانوم برخورد كردم . ديدم يه نگاه بهم انداخت و زود روشو برگردوند . سوار شدم و روی يه صندلی نشستم . اونهم سوار شد و مجبور شد پيش من بشينه چون تنها جای خالی بود . اما خودشو حسابی جمع و جور كرده بود و سرشو انداخته بود پايين . احساس كردم يه كم معذب و ناراحته . نميخواستم توی اين حالت باشه . بعد از اينكه اتوبوس يه مسافتی رفت رو كردم بهش و با لبخند گفتم : شما بودی ديروز با من دعوا كردی ؟ رنگش قرمز شد و گفت : كی ؟ من ؟ گفتم : آره . ديروز صبح يادت نيست ؟ گفتی چرا خارج از صف سوار شدی ؟ انگار ديروز خيلی عصبی بودی . لبخندی زد و با همون حالت شرم گفت : من عصبی بودم يا شما ؟ گفتم : فكر كنم شما . چون حتی بهم گفتی برو خدارو شكر كن چيزی بهت نميگم . رنگش سرختر شد و سرشو پائين انداخت . براش توضيح دادم كه ديروز چی شده بود كه من پياده شدم . بعدشم گفتم : خودم خيلی مسائل رو رعايت ميكنم . خارج از صف سوار شدن و كلك زدن و اين حرفها رو دوست ندارم . گفت : باور كنين خيلی وقتها اينطوری برام پيش اومده . خيليها بهم زور گفتن . گفتم : آخ آخ پس تو هم منو گير آورده بودی كه بهم زور بگی ؟ حالا كه گذشت . اما هیچوقت زود قضاوت نکن . اگه يه موقع هم از دست من ناراحت شدی ازت معذرت ميخوام ولی بدون كه مقصر نبودم . گفت : منم از شما معذرت ميخوام اگه حرفی زدم . كلی با هم حرف زديم و خنديديم . وقتی كه پياده شد ديگه احساس خجالت نميكرد و با آرزوی روزی خوب از هم خداحافظی كرديم .
خيالم راحت شد از اينكه تونستم با روی خوش و برخورد خوب واقعيت رو براش روشن كنم . به هرحال اين مسيری هستش كه ما هر روز همديگه رو ميبينيم و اگه قرار باشه هر روز با كينه و يا شرم با هم برخورد داشته باشيم ، همه روزمون خراب ميشه .
اما حرف اصلی من اينه چرا ما آدمها اينقدر زود تصميم ميگيريم ؟ چرا اينقدر سريع در مورد چيزی يا كسی قضاوت ميكنيم ؟ چرا هر چيزی رو بد برداشت ميكنيم ؟ چرا بدون اینکه فكر کنیم حرف ميزنيم ؟ چرا به عاقبت حرفها و قضاوتهامون فکر نمیکنیم ؟ چرا چشمهامون رو به روی واقعيت می بنديم ؟ چرا نمی تونيم يا نميخوايم حقيقت رو ببينيم ؟ مسير زندگی ،‌ يه مسير مشتركه . آدمها ممكنه دوباره و دوباره و بارها و بارها با هم برخورد داشته باشن . كاری كنيم اگه فردائی روزی روزگاری كسی رو ديديم كه در موردش قضاوت كرديم ، رنگمون سرخ نشه . از قضاوت و حرفهامون خجالت نكشيم و مجبور نشيم سرمون رو پايين بندازيم كه نگاهمون توی چشم طرف نيفته . با تصميم گيريهای عجولانه رفتاری نكنيم كه بعدش مجبور به عذرخواهی بشيم .





|



Comments: Post a Comment

Home